Małe piękności...

 

POSŁUCHAJ MIŁY,ŚMIESZNA SPRAWA

może to miła jest nauczka,
wiem po co zbierać fotografie,
by mogła je przeglądać wnuczka.

Z jakim przejęciem je przekłada,
z radością wielką i ochotą,
„To babcia jest, a to jest dziadek,
ten ładny pan, babciu, to kto to?”

Już nie pamiętam, było dawno,
pokaż no bliżej,bardzo proszę,
a to kolega z ogólniaka ,
ciągle go w sercu jeszcze noszę.

Trzeba upiększyć każdą chwilę,
dodać jej blasku i zapachu,
by zapamiętać jak najczulej,
zanim odejdzie gdzieś w pośpiechu.

Ile ich było nie pamiętam,
zbyt szybko przeleciały obok,
zostały tylko te jak święta,
co są związane tylko z tobą.

Myślisz więc sobie, czy potrafię
zachować w sercu no i w głowie,
to daj mi swoją fotografię,
oprawię w ramki i postawię.

Nawet po latach, kiedy zblednie
i czas poprawi twarzy owal,
dla mnie zachowa swoją wartość,
odkryję ciebie znów od nowa.(wiersz pobrany z internetu)